یاقوت قرمز، یاقوت صورتی
معمولا کروندومی که به منظور استفاده در جواهر به کار می رود، همراه با تمامی سایه های قرمز، یاقوت نامیده می شوند. اگرچه، در ایالات متحده آمریکا، هنگامی که کمترین اشباع شدگی رنگ دیده شود، آن را یاقوت می نامند. در این صورت به سنگ یاقوت صورتی می گویند.
این تمایز بین یاقوت های قرمز و صورتی نسبتا جدید می باشد و در قرن بیستم ظهور یافته است. موسسات تجارتی مانند انجمن جواهرات رنگی بین المللی (ICGA)، تعریف وسیعتری از تمایز بین این دو ارائه کرده اند که در رابطه با سایه های نور مانند صورتی است.
بعضی از یاقوت ها یک ستاره و یا شکلی شبیه ستاره سه یا شش گوش نشان می دهند. اینگونه یاقوت ها برش و صیغل داده می شوند که این شکل به خوبی نمایش داده شود. این شکل سه گوش زمانیکه یک منبع نور از وسط سنگ عبور می کند و یا سنگ چرخش می یابد، به سهولت آشکار می شود.
این اثر هنگامیکه نور از یک سیلک، تابش نمی یابد، رخ می دهد (به لحاظ ساختاری متمایل به تداخل های سوزنی روتیل) که به شکل خاصی است. اگر مقدار تداخل ها در یک جواهر افزایش یابد، یاقوت ها مانند chatoyancy یا چشم گربه تغییرات رنگ نشان خواهند داد. البته این اتفاق به ندرت رخ می دهد.
روش های بهبود سازی یاقوت شامل ارتقاء شفافیت با حل کردن تداخل های روتیل، بهبود بخشیدن شکاف ها (ترک ها) و یا پرکردن کامل آن ها می شود. بیشترین روش معمول بهبود سازی این سنگ، گرم کردن است. در این روش دما بین ۱۸۰۰ درجه سانتی گراد (۳۳۰۰ درجه فارنهایت) می باشد.
بعضی یاقوت ها این گرما را در درون یک مجرا تحمل می کنند، که سنگ به دمای حدود ۱۳۰۰ درجه سانتی گراد (۲۴۰۰ درجه فارنهایت) در اثر سوزاندن زغال چوب در طی ۲۰ تا ۳۰ دقیقه برسد. ابریشم به صورت بخشی شکسته شده که باعث ارتقاء رنگ می شود. روش دیگر که اخیرا رواج یافته، پرکردن با شیشه سربی است.
پرکردن شکاف های یاقوت با شیشه سربی ( یا یک ماده مشابه) شفافیت را افزایش می دهد.
دره موگوک میانمار برای قرن ها، منبع اصلی یاقوت ها در جهان بوده است. زمانی این ناحیه بهترین یاقوت ها را داشته است. از بهترین رنگ در یاقوت های میانمار، گاهی با نام خون کبوتر ذکر می شود. در این سرزمین، ناحیه Mong Hsu یاقوت هایی را از سال ۱۹۹۰ تولید کرده اند که به سرعت تبدیل به مرکز اصلی تولید این جواهر شده است.
اخیرا رسوبات دارای یاقوت های میانمار در شمال ایالت کاچین قرار گرفته است.
منبع: آرگو