از زمان های کهن، بقایای متعدد باقی مانده از معادن طلای مصریان یافت شده است. در ارتفاع ۲۱۰۰ متری، درکوه های صحرایی بین نیل و دریای سرخ، ۳۶ عدد معدن طلا که متعلق به مصریان باستان است، یافت شده است و ۷ عدد از این معادن، در قرن بیستم مجددا بازگشایی شد. به طور حتم، طلا (بیشتر از یک قیراط) از شن های رودخانه نیل به دست می آمد. همچنین طلایی که از یک قیراط کمتر بود از ته نشین شدن رسوبات دیگر مواد معدنی حاصل می شد. طلا اولین بار از رسوبات گروه سنگی کوارتز به دست آمد.

سنگ معدنی کوارتز بسیار شکننده است و آن را با حرارت دادن و یا توسط چکش و دیلم به قطعات مختلف تقسیم می کردند. این قطعات کوچک شده سنگ معدنی کوارتز، توسط کارخانه های تولیدی در آن زمان به صورت پودر سنگ درمی آمد. از این پورد های سنگ بود که طلا به دست آمد. بدین صورت که با شستن این پودرها در آب، رسوبات ته نشین شده طلا یافت شد. در این روش، مشکل اصلی آب بود؛ زیرا آبی که برای شستشوی سنگ ها وجود داشت به دلیل کمبود و سختی راه، به وسیله کاروان ها آورده می شد، یا  در مخازن ویژه ای که به منظور ذخیره آب قرار می دادند، وجود داشت و یا از آب باران استفاده می شد.

بر طبق تمامی نوشته ها و کتیبه های یافت شده، نوبیا (ناحیه ای در حاشیه رودخانه نیل که از شمال با سودان و از جنوب با مصر همسایه است) کشور طلا نامیده می شد. به همین دلیل اسم این کشور را نوبیا نامیدند زیرا در زبان مصریان باستان، «نوب» به معنای طلا است. معادن طلای متعلق به نوبیا از زمان پادشاهی سسوستریس اول (Sesostris I) تقریبا ۱۹۵۰ سال قبل از میلاد مسیح، مورد توجه و بهره برداری بود.