Telegram support Whatsapp support

قصه عشق و مهاجرت،«چند مترمکعب عشق»

فروش بسیار امیدوارکننده:

«چند مترمکعب عشق» این روزها بر پرده سینماست و آمار فروش خوب آن نشان می‌دهد مردم نیز مثل داوران سی و دومین جشنواره فجر نگاه برادران محمودی را پسندیده‌اند.

eshgh1

این فیلم، داستانی عاشقانه در قالب مهاجرت را به تصویر می کشد که ایده اصلی آن از روایتی واقعی درباره زن و مردی افغان گرفته شده است. حبس شدن و مرگ این زن و مرد در یک کانتینر از سال 83 با جمشید محمودی کارگردان فیلم و برادرش نوید محمودی تهیه کننده آن همراه بود تا بالاخره سال 91 شرایط مناسب برای ساخت آن به وجود آمد. چند مترمکعب عشق در اولین اکران خود در جشنواره فجر توانست در بخش نگاه نو نظر داوران را به خود جلب و جایزه بهترین کارگردانی و تهیه کنندگی را نصیب این دو برادر کند. این فیلم اکنون به عنوان محصول مشترک ایران و افغانستان پس از نمایش در 9 سالن سینمای افغانستان، در ایران نیز در حال نمایش است.

eshgh12 eshgh

روایتی از عشق

داستان عاشقانه این فیلم، روایتی خطی از عشق دختری افغان و پسری ایرانی را بازگو می کند که در شرایطی بغرنج با توجه به تمام محدودیت ها و سختی های زندگی کارگری به سر می برند. عبدالسلام، پدر مرونا از مهاجران افغان است که در ایران در یک کارگاه به کارگری مشغول است و در مقابل، صابر پسری جوان است که در همین کارگاه و با حمایت صاحب آن بزرگ شده و کار می کند. در نهایت داستان این عشق، آن طور که باید پیش نمی رود و طی ماجراهایی عبدالسلام که تصمیم به ترک ایران گرفته است، حاضر به ماندن و ازدواج دخترش مرونا با صابر نمی شود و سرنوشتی برای آنها رقم می خورد که هیچ کس از آن خبر ندارد.

ضربان فیلم را صحنه های متعدد قرار های عاشقانه مرونا و صابر در دست گرفته است که علاقه ای معصومانه را میان این دو به تصویر می کشد، اما آنچه هنرمندانه در خلال داستان آورده شده است، تصویر عشق پنهان دیگری است که دیالوگ های کوتاهی نیز به خود اختصاص داده، گرچه عبدالسلام که پیش از این نظامی بوده است رفتاری خشن با همه و بخصوص دخترش دارد، اما صحنه هایی مانند این که برای دخترش که در خواب است اسپند دود می کند یا آجر داغی برای او که دچار عادت ماهانه شده است می گذارد، از توجه و علاقه او به دخترش خبر می دهد و شاید همین عشق است که بیش از هر چیز عبدالسلام را از تنها گذاشتن دخترش در کشوری که ممکن است به او به دیده تحقیر نگاه شود، می ترساند!

از سوی دیگر تمام فیلم مملو از حس عشق به میهن در میان مهاجران افغان است. عبدالسلام هر روز به رادیو افغانستان گوش می دهد و نگران خاکی است که متعلق به اوست، حتی در دیالوگ های او که احترام بسیاری میان کارگران کارگاه دارد، این طور می شنویم: «ما برای خودمان در افغانستان کسی هستیم» یا «برمی گردیم به افغانستان خودمان…»

چند مترمکعب عشق را نمی توان فیلمنامه محور دانست، چرا که دیالوگ ها، سرنوشت ساز یا حاوی پیام عمیقی نیست. بلکه همه شخصیت های این فیلم مغلوب شرایط و موقعیتی هستند که در آن قرار دارند. ریتم و تمپوی فیلم در تمام صحنه ها بدرستی و بدون شتاب زدگی یا نماهای اضافه پیش می رود، اما سکانس پایانی فیلم که همه چیز یکباره در آن تمام می شود و سکوت همه جا را برمی دارد مخاطب را گیج و متعجب از سالن سینما راهی می کند. البته این پایان باز همان طور که کارگردان فیلم از آن یاد می کند هدف او برای به فکر فرو بردن مخاطب بوده است، اما این پایان چنان سریع اتفاق می افتد که اگر تدوین خوب سپیده وهابی فیلم را نجات نمی داد و در حین تماشا با ریتمی قابل قبول مواجه نبودیم این امکان وجود داشت که تمام فیلم مقدمه ای بر پایانی تلخ و البته باز تلقی شود. البته فیلم نقاط قوت دیگری نیز دارد که از جمله آن طراحی صحنه و لباس است که به باورپذیری موقعیت و داستان بسیار کمک کرده و لوکیشن اصلی فیلم برای روایت داستان انتخابی درست و دقیق بوده است.

موفقیت فیلم و سهم بازیگران

حسیبا ابراهیمی، دختری افغان که برای اولین بار جلوی دوربین یک فیلم سینمایی ظاهر می شود، بخوبی از پس نقش برآمده و توانسته است احساس تماشاگران را با بیم و امیدهای مرونا همراه سازد. از سویی دیگر ساعد سهیلی نیز جوانی عاشق پیشه را تمام قد به تصویر می کشد، صحنه ای که در میان جشن از غیبت مرونا نگران می شود و لحظه ای بعد او را با شالی هدیه خودش دوباره می بیند صحنه ای عاشقانه بی هیچ دیالوگ را به نمایش می گذارد که تنها به بازی هنرمندانه این دو بازیگر متکی است.

نادر فلاح که نقش عبدالسلام، پدر مرونا را به عهده دارد برای بازی در این فیلم با وسواس بسیار انتخاب شده است، چرا که نظر سازندگان افغان فیلم بر این بود تا نقش این مهاجران را تنها بازیگرانی از این کشور به عهده بگیرند و بیشتر نگرانی آنها نیز لهجه درست فارسی دری در کلام این بازیگران بوده است، اما فلاح توانست در این فیلم بهترین لهجه دری را به اجرا بگذارد و همان طور که نظر سازندگان را جلب کرده بود نظر مخاطبان افغان را نیز به خود جلب کند. همچنین آهنگسازی بنیامین بهادری در این فیلم توجه گروه دیگری از مخاطبان را جلب می کند و متن فیلم با آهنگسازی درستی همراه است.

با توجه به این که چند مترمکعب عشق را کارگردانی افغان در ایران کارگردانی می کند، نگاه های بسیاری بر آن معطوف شده است و ناخودآگاه مقایسه ای میان این فیلم و فیلم «باران» ساخته مجید مجیدی در می گیرد که داستان آن نیز روایتی از عشق به دختری افغان را بازگو می کند، البته قضاوت درباره این دو فیلم تنها به عهده مخاطبان است؛ اما کارگردان چند مترمکعب عشق معتقد است کارگردانی خارجی هرگز نمی تواند به طور عمیق حس مردم این سرزمین را درک کند و جزئیات فرهنگی و لهجه این مردم تنها به دست کارگردانی از همین کشور به طور دقیق به تصویر در می آید. در پایان می توان استقبال تماشاچیان در افغانستان ـ این فیلم در این کشور با کمک افغان فیلم اکران شد ـ و همین طور در سینماهای ایران را رای مثبتی به نگاه منصفانه و واقعی سازندگان آن به شمار آورد که به گفته خودشان بزرگ ترین نقطه قوت فیلم را صداقت آن می دانند.

منبع:جام جم

اشتراک گذاری مطلب
۱ ستاره۲ستاره۳ ستاره۴ ستاره۵ ستاره (هنوز امتیازی ثبت نشده)
Loading...

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

18 − 9 =

محصولات مرتبط در فروشگاه