تاثیر رنگ‌ها برروی زندگی بشر، از بدو پیدایش انسان، یعنی زمانی که زندگی تحت تاثیر تاریکی و روشنایی قرارداشت، از اهمیت قابل توجهی برخورداربود. در اوایل قرن بیستم، تحقیقاتی در مورد رنگ‌درمانی توسط ردولف استینردر اروپا انجام گرفت که طی آن، او مشخص کرد کیفیت ارتعاشی رنگ‌های خاص ، تحت تاثیر اشکال معین می‌تواند تاثیرات مخرب یا سازنده بر روی جانداران داشته باشد.
در سال ۱۹۴۰میلادی. یک دانشمند روسی به‌نام کروکف ادعا کردرنگ قرمز، بخش سمپاتیک سیستم عصبی خودکار و رنگ آبی، بخش پاراسمپاتیک این سیستم را تحریک می‌کند. یافته‌های این دانشمند در سال ۱۹۵۸ توسط دانشمنداندیگری به‌نام جرارد مورد تایید قرارگرفت. مطابق نتایج به‌دست آمده از این تحقیقات، رنگ قرمز سبب تحریک‌پذیری و درنتیجه اضطراب می‌شود، درحالی که رنگ آبی موجب تسکین و احساس آرامش می‌گردد. براساس خواص درمانی رنگ آبی،در زمینه استفاده ثانوی از این رنگ در درمان بیماریهای مختلف پیشنهادهایی ارائه شد.
