چنین گوهرهایی ممکن است از ذرات شیشه ساخته شده باشند که اغلب پشت آنها را با نقره می پوشانند تا درخشندگی آنها افزایش یابد.
از جنگ جهانی دوم به بعد، پلاستیک های رنگین به علت این که ارزان ترو سبک تر هستند و به راحتی شکل می پذیرند، جایگزین شیشه شده اند بطور مثال جواهرات روی لباس ها.
درطول قرن نوزدهم ،مرواریدهای مصنوعی بدین گونه ساخته می شدند که دانه های شیشه را می دمیدند و داخل آنها یک ترکیبی از آمونیاک و ماده سفیدی که از فلس های ماهی نظیر دایس ،روچ و بلیک تهیه می شد می ریختند.
یک نوع مروارید مصنوعی خیلی زیبا با طول عمر مفید در اوایل قرن بیستم تهیه شد. این دانه مروارید از شیشه جامد که دارای سوراخی برای به نخ کشیدن بود، ساخته شده بود. خود مروارید شامل فلس های فشرده شده شاه ماهی واقعی بود که برای سطح خارجی شیشه بکار برده می شد و با یک رنگ لاکی بی رنگ و شفاف پوشیده می شد.
موفق ترین تقلید از یک الماس ،تیتانیت استرونسیم است که با روش گداخته کردن ساخته شده است . ضریب شکست آن اغلب با یک الماس برابر و تفرق نوری آن بیشتر است . بنابراین درخشندگی خوبی داشته و تلالو بیشتری نسبت به الماس دارد اگر چه به آسانی خراش بر می دارد . ماده سخت تری که به الماس تشبیه می شود روتیل یا اکسید تیتانیم است.
ویژگی های گوهرهای مصنوعی
شرایطی که یک گوهر مصنوعی باید داشته باشد توسط کمیسیون بازرگانی آمریکا معین شده است که به کمک آن بدل یک گوهر طبیعی براساس خواص شیمیایی، فیزیکی و نوری شناخته شود.
به وسیله یک میکروسکوپ ، گوهرهای مصنوعی تشخیص داده می شوند چرا که نسبت به گوهر طبیعی خالص تر و بی نقص تر بوده و بی نظمی آن را ندارد.
الماس های مصنوعی اولین بار در سال 1955 در ایالت متحده آمریکا توسط شرکت جنرال الکتریک ساخته شدند. در فرآیند آنها ترکیبات کربن دار تحت فشار 56 تن در هر سانتی متر مربع ، در دمایc 2760 یا F 5000 قرار می گیرند. این الماس ها نه دارای جلای مناسب بودند و نه رنگ زیبا داشتند بنابراین الماس های به دست آمده فقط برای مصارف صنعتی مناسب هستند.
در اواخر سال 1960 یک روش برای رشد الماس ها با گرم کردن یک قطعه الماس تا یک دمای بالا و قرار دادن آن در معرض گاز متان گسترش یافت . این گاز به اتم های کربن تجزیه می شود که به بلور الماس می چسبند. ساختمان بلور الماس رشد یافته مشابه یک الماس طبیعی است .
الماس های حدود یک قیراط (mg 200 تا oz 0007 ) توسط این روش ساخته شده اند ولی قیمت آنها هنوز به طور قابل ملاحظه ای بالاتر از الماس هایی است که به طور طبیعی به وجود آمده اند.
یاقوت های کبود در یک دستگاهی شبیه به یک چراغ قوه اکسی هیدروژه ساخته می شوند. شعله به داخل یک محافظ خاک نسوز دریک اتاق روپوش دار هدایت می شود. گاز اکسیژن، اکسید نرم شده لطیف و خالص آلومینیوم را شعله ور می سازد و این پودر تبدیل به ذرات کوچک مایع می گردد که در نتیجه سایه های رنگ پریده و یا سایه های قشنگ و دلپذیر استوانه ای در روی پایه تشکیل می شود.
اندازه یاقوت کبود حاصل با تغییر دادن جریان گاز، درجه حرارت و مقدار پودرکنترل می شود.
بالزهایی که 200 قیراط وزن دارند (mg 40 یا oz 41,1) می توانند از طریق این تکنیک ساخته شوند.
یاقوت ها و یاقوت های کبود واقعی تا 50 قیراط (mg 10-1 یا oz 353،0) از یک جنین بالزی بریده شده اند.
یاقوت ها با همین فرایند با اضافه کردن 5 تا 6 درصد اکسید کروم به اکسید آلومینیوم ساخته می شوند به استثناء رنگ قرمز کلیه سنگ ها با افزودن اکسیدهای فلزی مختلف ساخته می شوند.
ستاره ها می توانند با افزودن یک اکسید تیتانیم اضافی به پودر اکسید آلومینیوم و حرارت دادن تا دمای بیش از c 1000 (بیش ازF 1832) ،به یاقوت ها و یا یاقوت های کبود مصنوعی اضافه شوند.
در جواهراتی که با این تکنیک ساخته شده اند، ستاره های مصنوعی بیشتر از ستاره هایی که بطور طبیعی به وجود آمده اند مشاهده می شوند
