فصل هفتم : در بیان آنچه سزاوار است که درنگین نقش کنند
حسین بن خالد بخدمت حضرت .امام رضا علیه السلام عرض کرد که جایز است شخصى استنجا(شستن محل نجاست) کند و در دستش .انگشترى باشد که نقش نگینش لااِلهَ اِلاّ اللّهُ باشد حضرت فرمود که خوب نمیدانم این را از براى او .گفت مگر رسول خدا و پدران شما با انگشتر استنجا نمیکردند فرمود که بلى ولیکن ایشان انگشتر را در دست .راست میکردند پس از خدا بترسید وافترا برایشان مبندید .نقش نگین حضرت آدم لااِلهَ اِلا اللّهُ مُحَمَّدٌ رَسوُلُ اللّهِ .بود با خود از بهشت آورده بود نقش نگین حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم این بود لا اِلهَ .اِلاّ اللّهُ مُحَمَّدْ رَسوُلُ اللّهِ و نقش نگین امام حسن علیه السلام الْعِزَّهُ لِلّهِ بود و نقش نگین حضرت امام .حسین اِنَّ اللّهَ بالِغُ اَمْرِهِ و حضرت على بن الحسین علیه السلام انگشتر پدر خود را در دست میکردند و .حضرت امام محمد باقر نیز انگشتر امام حسین را در دست میکردند و نقش انگشتر حضرت امام جعفر صادق اَللّهُ .وَلّیى وَ عِصْمَتى مِنْ خَلْقِهِ بود و نقش انگشتر حضرت امام موسى علیه السلام حَسْبِىَ اللّهُ بود پس جناب امام .رضا علیه السلام دست دراز کردند ونمودند انگشتر پدر خود را که در دست داشتند و در حدیث صحیح از .حضرت امام جعفر صادق علیه السلام منقولست که نقش نگین حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم محمد رسول اللّهبود .ونقش نگین جناب امیرالمؤ منین صلوات اللّه و سلام الله علیهاَللّه الْمَلِکُ بود و نقش نگین امام محمد باقر علیه .السلام اَلْعِزَهُ للّهِبود و در نقش انگشتر امام زین العابدین علیه السلام اَلْحَمْدُلِلّهِ الْعَلّى بود و نقش انگشتر امام .حسن و امام حسین علیهماالسلامحَسْبىَ اللّهُ بود و نقش انگشتر امیرالمؤمنین علیه السلام اَللّهُ الْمَلکُ بود.
در روایت .دیگر از حضرت امام محمد باقر علیه السلام مرویستکه انگشتر جناب امیرالمؤمنین صلوات اللّه علیه از نقره بود نقشش نِعْمَ .الْقادِرُ اللّهُ بود
نقش انگشتر جناب امیرالمؤمنین علیه السلام اَللّهُ الْمَلِکُ بود چون خلافت آنجناب برگشت اَلْمُلْکُ لِلّهِ .الواحِدِ الْقَهارِ نقش کرد و نگینش فیروزه بود و چنین نگینى امان مى بخشد از حیوانات درنده و باعث ظفر .و غلبه میشود در جنگها خادم گفت که رفتم بسفر و بخدا سوگند که در همان مکان که حضرت فرموده .بود شیر بر سر راه آمد و آنچه فرموده بود بعمل آوردم و شیر برگشت .
منبع:
کتاب ارزشمند حلیه المتقین , علامه مجلسی , باب دوم , صفحه ۲۷ – ۳۸
