پریدوت همواره با نور همراه است. در واقع، مصریان آن را “گوهرخورشید” می نامیدند. برخی بر این باور بودند که صاحبش را از ” ترس شب”، به ویژه هنگامی که روی طلا سوار می شود، محافظت می نماید. دیگران این گوهر را بر موی خر می بستند و آن را دور بازوی چپ خود گره میزدند تا ارواح شیطانی را دفع کنند.
کلمه پریدوت از واژه عربی “faridat” می آید که به معنی “گوهر” است. بیشتر پریدوت ها در اعماق زمین شکل گرفته و توسط آتشفشان ها به سطح، ارسال شده اند. برخی نیز در داخل شهاب سنگ ها به زمین آمدند، اما این پریدوت های فرا زمینی بسیار نادر هستند و احتمال دیدنشان در جواهرفروشی ها (خرده فروشی ها) بسیار کم است.
سوابق اولیه نشان می دهد که مصریان باستان یک گوهر سبز زیبا را از جزیره ای در دریای سرخ به نام Topazios، که در حال حاضر تحت عنوان جزیره سنت جان(St. John) یا Zabargad شناخته می شود، استخراج کردند. در افسانه ها چنین آمده است که این جزیره مورد هجوم مارها قرار گرفته و کار استخراج را تا زمانی که فرعون آنها را به دریا راند، به تعویق انداخت. اولین بار، مردم این سنگ را – که در حال حاضر بنام پریدوت شناخته می شود – با گوهرهای دیگر از جمله توپاز اشتباه می گرفتند.
برخی از مورخان بر این باورند که مجموعه زمرد معروف کلئوپاترا در واقع ممکن است پریدوت بوده باشد. مردم در زمان قرون وسطی همچنان پریدوت را با زمرد اشتباه می گرفتند. قرن ها، مردم معتقد بودند که گوهرهای ۲۰۰ قیراطی افسانه ای که زیارتگاه ۳ پادشاه مقدس (Three Holy Kings ) در کلیسای جامع کلن آلمان (Germany’s Cologne Cathedral ) را مزین می کردند، زمرد بودند، در حالیکه آنها در حقیقت پریدوت می باشند.
منبع مقاله: آرگو
[metaslider id=26079]
