بر طبق رساله ای که به زبان سانسکریت در باب گوهرشناسی نوشته شده است. گوهرها به ۹ رتبه تقسیم می گشتند که ۵ تای اول آن به ترتیب عبارتند از الماس، مروارید، یاقوت سرخ، یاقوت کبود و زمرد و ۴ عدد دیگر سنگ های نیمه قیمتی هستند. هر کدام از این گوهرها نشان دهنده منطقه خاصی می باشند. این ۹ سنگ قیمتی و نیمه قیمتی که به زبان سانسکریت ناوارانتا به معنای ۹ گوهر خوانده می شد، بر روی یک حرز نصب می گردید.
در زمان مغول، فرهنگ ایرانی بر روی هندوستان تأثیر گذاشت. در این زمان طبقه بندی سنگ های قیمتی به گونه ای دیگر گشت. از اواخر قرن شانزدهم، گران قیمت ترین گوهر، اسپینل قرمز پررنگ بود که از ناحیه بدخشان در آسیای مرکزی استخراج می گشت.

اسپینل ها شبیه ترین گونه به یاقوت سرخ هستند. اما از نظر گوهرشناسی با یاقوت سرخ تفاوت دارند. بر روی بهترین نوع این گوهر با رنگ، اندازه و شفافیت بسیار عالی، نام امپراتور آن زمان حکاکی گشت.

در آن زمان اسپینل ها تراش فست داده نمی شد. تنها کاری که گوهرتراشان سلطنتی در مورد این گوهر انجام می دادند این بود که آن را به میزانی که ناخالصی ها را بپوشاند اندازه کرده و سبب نواحی خط و خش دار را صیقل می دادند.