برزو ارجمند

برزو ارجمند

برزو ارجمند فرزند انوشیروان و برادرزاده داریوش ارجمند در هفتم فروردین‌ماه سال 1354 در محله احمدآباد مشهدمقدس دیده به جهان گشود.او خودش را مثل امیریل و امیرسام و بهار  نسل دوم ارجمندها خطاب می کند.دوره ابتدایی را با امیریل و امیرسام در دبستان شیخ‌الاسلامی تا كلاس سوم بود و بعد به مدرسه شهرستانی و راهنمایی را در مدرسه شهید مفتح درس خواند پس از آن به هنرستان سینا رفت.او لیسانس بازیگری و كارگردانی از دانشگاه آزاد تهران دارد و بیشتر در مجموعه‌های تلویزیونی ایفای نقش می‌كند.او درباره شروع بازیگریش می گوید از وقتی كه یادش می آید یازده ماهه بوده كه توسط پدرش روی صحنه تئاتر رفته و در سن سه، چهار سالگی زمانی كه پدرش رییس فرهنگ و هنر شهرستان فردوس شده بود در نمایشنامه‌ای از ایشان به نام پریا همراه با كودكان دیگر بازی كرد. او می گوید: "ابتدا از خانواده و با دیدن بازی فرامرز صدیقی در فیلم "دندان مار" به صورت جدی تصمیم گرفتم كه بازیگر شوم."

تقریبا تمام خانواده ارجمند اهل موسیقی هستند و خودش هم  اولین سازش ملودیكا بود و بعد هم تمبك و تار و در حال حاضر گیتار می‌نوازد.

در این دوازده سالی كه كار حرفه‌ای انجام داده است حدودا سی سریال و پنج فیلم سینمایی بازی كرده است.برزو ازدواج کرده است و همسرش از همكلاسی‌های دانشكده‌اش بوده. حدود ده سال همدیگر را می‌شناختند و همسرش گریم و طراحی صحنه خوانده است و بازیگر نیست.

او از دار دنیا فقط یك خواهر دارد و با او نیز رابطه بسیار خوبی دارد بهار بازیگر توانایی است البته در عرصه تئاتر او لیسانس فلسفه دارد و با معلومات بالا و آموخته‌هایش از پدر روی صحنه همیشه عالی بوده و در سن سیزده سالگی بهترین بازیگر جشنواره تئاتر فجر شد.

در سال 1372 سه ماه شاگرد داریوش ارجمند در مدرسه بازیگری كانون خورشید مشهد بوده است .

برزو ارجمند که هر روز به اعتبارش در تلویزیون افزوده می شود گفته است که او بیشتر یک بازیگر تلویزیون است. او اعتقاد دارد به دنبال نقشی است که فقط مال خودش باشد.دوست ندارد تیپ بازی کند و خندادن مردم را در تیپ سازی نمی داند.

برزو ارجمند و همسرش پارمیس زند که چندماهی است صاحب یک پسر به نام جانیار شده اند در گفت وگویی در باره زندگی شان حرف زدند.

بخشهایی از اظهارات برزو ارجمند را می خوانید:

- جانیار خارج از ایران به دنیا آمده، همان زمانی که پارمیس به سفر رفت، من هم برای گرفتن ویزا اقدام کردم، اما کار من به مشکل برخورد. وقتی جانیار متولد شد، پارمیس 3 ماه با او تنها بود. زمانی که او به دنیا آمد نبودم و راستش را بخواهید باید اعتراف کنم یک ماه است  که جانیار را دیده‌ام. همه چیز وحشتناک و بد بود البته خیلی هم خوشحال بودم چرا که می‌دانستم  بار زندگی به روی دوش همسرم است. در مورد بچه‌دار شدن هم می‌دانستم که همه سختی‌هایش برای پارمیس است و خوشی‌هایش برای من است به همین دلیل خوشحال هستم. واقعیت این است که در تمام 10 سال زندگی‌مان  هم همین‌طوری بوده. سختی‌های زندگی و فکر کردن در مورد چگونه زندگی کردن همیشه با پارمیس بوده. بعد از 10 سال بالاخره  تصمیم گرفته بودیم که بچه‌دار شویم

- روزی که پارمیس به بیمارستان رفت، حدودا ساعت چهار و نیم صبح به وقت محلی بود. می‌دانستم که پارمیس سحرخیز است و زمانی که من از ایران به او زنگ می‌زدم، زود بود. آن روز هرقدر تلفن می‌زدم، پارمیس جواب نمی‌داد و از این قضیه خیلی نگران بودم. تا اینکه بعد از 30 بار تماس، ساعت 9 شب به وقت ایران خاله‌اش تلفن را جواب داد و به من گفت برزو باباشدی.

-  واقعا دوست ندارم پسرم بازیگر شود مگر اینکه شرایط سینما و هنر در ایران تغییر کند. تمام این حرف‌ها را پدرم به من می‌زد، من به او می‌گفتم که تو خودت بازیگر شدی اما دوست نداری من هم بازیگر شوم. الان می‌فهمم چرا که اصولا بازیگری و هنر در ایران شغل نیست اما در همه جای دنیا شغل به حساب می‌آید. در ایران به عنوان یک شغل نمی‌توان به آن نگاه کرد، بنابراین اصلا امنیت کاری وجود ندارد.شاید تا وقتی که جانیار بزرگ شود و به بازیگری علاقه‌مند باشد، خیلی چیزها تغییر کرده باشد اما تا اینجایی که من تجربه‌اش کرده‌ام هنوز با آن موافق نیستم.